Back from the future

En dan dus 17 uur vliegen, maar wel in een A380. Twee verdiepingen en ruimte voor wel zo’n zeshonderd passagiers. Het ziet er luxe uit in het toestel, stoelen zijn prima, maar echt veel meer ruimte …… Ik vond het wat tegenvallen. Het vliegt daarentegen heel fijn. Weinig motorgeluid en de turbulentie lijkt minder voelbaar.

Marlies gaf het dankzij de reispil al weer snel op. Al met al heeft nog aardig wat uurtjes geslapen. Uiteindelijk bouwde ze toch weer een fikse hoofdpijn op. Nadat ook ik zo’n pilletje had genomen – omdat je daar zo lekker slaperig van wordt – kon ik ook nog wat slapen.

Twee films, vele malen het vluchtschema (met live camerabeelden van buiten het vliegtuig) te hebben bekeken, avondmaaltijd, snack en ontbijt te hebben gehad, landden we rond zes uur in de ochtend op het vliegveld van Dubai. Een groot maar op dat moment stille luchthaven. Alle checks gingen snel en even snel konden we de bagage van de band pakken. En nu naar het hotel. Een taxi, of misschien wel een Uber. Mmm, zou Uber hier bestaan, en zou die bij de luchthaven mogen komen? Nou, wel dus. Helemaal opgenomen in het vervoerspakket. Bewegwijzering naar de plaats waar je je Uber chauffeur kunt ontmoeten. Geweldig. En zo stonden we om zeven uur voor de balie van het hotel. We gingen er vanuit dat we pas ’s middags konden inchecken en we zouden de bagage in bewaring geven. Maar, de kamer was klaar en op aangeven van de baliemedewerker konden we nog snel een ontbijt inplannen. Wat een genot, direct douchen na zo’n reis, ontbijten en de stad in.

Een flauw zonnetje en soms wat mistachtige laaghangende bewolking, zagen we tijdens de Uberrit al. Is dat gewoon mist, of fog of zand? We zijn er niet achter gekomen, maar de temperatuur was hoog en liep alleen maar op.

Met een shuttle van het hotel naar het DMCC metrostation om een vervoerskaart te kopen. We stapten een paar hop off plaatsen te vroeg uit en moesten nog wel een stukje lopen. Niet verkeerd, maar wel warm. Met enige moeite kochten we een digikaart (hopelijk oplaadbaar) en probeerden we erachter te komen hoe bij Palm Jumeirah te komen. Het kunstmatige eiland in de vorm van een palmboom. Met hulp van een aardige voorbijgangster vonden we de juiste tram. Wat rondlopend op het perron bleek daar nog een stel zoekende te zijn, die naar hetzelfde plekje wilden. In de tram raakten we aan de praat. We dachten aanvankelijk iets Nederlands te horen, maar ze bleken uit Schots te zijn. Wat een leuke gesprekken met George en Caroline, we trokken het grootste deel van de dag samen op en spraken af om morgen in de loop van de middag ergens samen wat te drinken. Ook zij vertrekken de dag erna weer naar huis.

De entree tot de View at the Palm bleek meer in te houden dan een uitzicht alleen. Een tour met beelden en uitleg langs de ontwikkeling van het palmeiland bereidde ons voor op een supersnelle liftreis tot boven in de View toren. En als je dan eenmaal boven het eiland ziet liggen, besef je nogmaals hoe waanzinnig het is. Dubai, een combinatie van Vegas en New York, midden in de woestijn. Wat kostte het om dit te ontwikkelen, wat kost het om het koel te houden? Stikstof probleem? De ambitie om in alles de grootste en de beste te zijn is te sterk om hier echt een issue van te maken. Als de toerist maar blijft komen.

We eindigden in de Marina Mall, gewoon om wat rond te kijken (maar dat is wat Nederlanders doen toch?) en om wat te eten op het foodcourt. Eenmaal terug in het hotel lagen we rond 19.00 te slapen. Negen uur verwijderd van de tijdzone in Auckland en “slechts” twee van die van Nederland. We komen langzaam weer terug in de zomertijd van Nederland.

Arak ghadan!