Daytour werd detour

Twee uur lang was het bergrijden. Eindeloos bochtenwerk, er kwam geen eind aan. Eenmaal de echte bergen uit werd het wat rustiger aan het stuur. Eigenlijk proberen we altijd na een uur ergens even koffie te tanken en als het kan met een scone-achtig ding erbij. Dat werd nu dus pas veel later. Zo kwamen we terecht bij Joe’s Bakery. Zag er typisch uit. Het hele plaatje overigens. Vergaan, armoedig. Bij Joe’s was het druk en dat is een goed teken. Wij vielen wel behoorlijk uit de toon. Een beetje obese was een goede dekmantel geweest. Tsjonge, jonge, hier was het menselijk soortelijk gewicht hoog. Het was rond half twaalf en de french fries, vleespennen (shashlik of kipcorns) en de rest van de menukaart werd op grote trays naar de tafels gesloft.

Om onze volgende bestemming te bereiken moesten we door de voorsteden van Auckland. Achtbaans wegen, huh. Ze bestaan. En alvast even zien of DE toren van Auckland zien. Jahoor, niet op de foto want dat komt nog als we de allerlaatste stop midden in de stad hebben.

Smooth zoevend over de snelweg met nog even wat gekeutel over wat binnenwegen, reden we op ons motel af.Het Waves motel in Orewa. We have a reservation, Stelder, Maria.Wij werken hier niet met sleutels maar met een persoonlijke toegangscode voor de deur. Als u mij uw code geeft, dan kan ik m invoeren in de computer. Duh?!? Maar je doet hè!

Onderweg liep de temperatuur al steeds verder op omhoog. Het was in Orewa nu boven de twintig graden. En ……. we zaten op drie minuten lopen van het strand. Via dat strand trokken we naar het centrum van Orewa voor ons zelf te maken avondmenu. Rijst met kip, groenten en een – nu dan – kant-en-klaar sausje. Even in de pan en klaar. Niet verkeerd.

De volgende ochtend op voor de tocht naar het meest noordelijke puntje van onze Nieuw-Zeeland reis. Twee opties. Rechtstreeks naar Paihia in de Bay of Islands of via Waipouakauri Forest. We besloten op basis van afstand om toch maar rechtstreeks te gaan. Afstand is niet helemaal de juiste aanduiding. Hier gaat het niet zo zeer om de afstand, maar om de tijdsduur. Met eindeloos bochtenwerk rijd je veel kilometers maar in tijd schiet het niet op. Maar eenmaal op dat punt aangekomen waar de keuze gemaakt moest worden om rechtstreeks of niet te gaan, bleek er maar één optie. De rechtstreekse route was afgesloten en dus moesten we wel naar de Forest. Een mooie, maar natuurlijk wel bochtenrijke, route waar halverwege op een paar plekken enorme Kauri bomen waren te zien. Zo’n boom van 4000 jaar oud met een enorme omvang is indrukwekkend om te zien. In Nederland keken we al wel naar programma’s als Border Security Nieuw-Zeeland. Ongelooflijk wat mensen allemaal aan eten meenemen op reis. In Nieuw-Zeeland is de controle op invoer van eten en bederfelijke waren heel streng. Bang dat er ook maar iets van bacteriën het land worden binnengebracht. Voordat wij het bospad naar de enorme boom opgingen, moesten de schoenen geveegd worden en gesprayd. Gek genoeg ook terugkomend van het bospad moesten de schoenen eraan geloven.

Al met al was onze reisdag langer dan meestal het geval was. We sloten af met een wandeling naar Paihia vanuit onze ham en scoorden een pizza. Marlies wilde al de tijd al eens een pizza eten. En we hadden al gezien dat we een oven hadden, dus nu of nooit. Pizza niet lekker. Pech. But no worries, morgen dan maar een betere vinden. Cheers!