Frozen

Het is altijd spannend om te zien waar we terechtkomen. Is het knus, gezellig, kunnen we buiten zitten, hebben we een keuken, is er een Nespresso of een plunger. We gaan het zien. Eerst een fikse tocht naar National Park Tongariro. King Pods, zo heten onze ham’s.

Eenmaal bij de Pods aangekomen werden we uitzinnig enthousiast ontvangen. Onze pod was gereed en tijdens het inchecken vroegen we naar een supermarkt om eten in te slaan. Net om de hoek, moet zo ongeveer het antwoord geweest zijn. Maar haar uitzinnig enthousiasme verpakte de boodschap in een mist. Ach, en je kunt altijd nog hier achter naar de pub, maar ja daar zijn we allemaal en tref je ons dronken. Ha, ha. Nou geef die sleutel nou maar, dan kunnen we onze spullen in de pod kwijt en vinden we die supermarkt zelf wel.

Een ipod, airpods, allemaal kleine gadgets. Nou, dat was deze pod dus ook. Klein, als een soort container neergezet, maar ……… Wel met een terrasje in de zon, én een heus bad op datzelfde terras. Hmmmm, buiten in bad? In Zuid-Afrika hebben we wel ooit onder een buitendouche gestaan.

Boodschappen doen, vlakbij. Het zal wel in de Village zijn. Toch zo’n 13 kilometer rijden. Maar waar we ook keken in de Village, geen supermarkt. Terug en dan straks maar een broodje eten. Maar natuurlijk, de laatste bocht voordat we pod bereikten, was daar de Four Square. Mooi zo. Eten voor de twee avonden en nog wat kleine dingetjes. Het was ons al opgevallen dat er geen koffieapparaten bij ons stonden. Zelf dan maar een plunger aangeschaft.

Eind van de middag begon het toch wat frisser op ons terrasje te worden. Naar binnen dan maar. Binnen eten, koffie en op bed tv kijken. Het werd ook in onze pod behoorlijk wat frisser te worden. En uiteindelijk gewoon koud. Geen echte verwarming, een simpele verrijdbare elektrische verwarming. We gaan gewoon slapen en zien morgen wel weer. Het was alleen maar kouder geworden en voordat we opstonden eerst maar even de verwarming aanzetten. De temperatuur stond op 3 graden en met heel veel moeite kwam die op 15 graden. Het had ook gevroren. Door de kou kwamen we langzaam op gang. Nu begrepen we waarom dat bad buiten stond. Het paste niet meer in de pod, en wat betreft de temperatuur maakte het niet uit of die binnen of buiten stond.

En nog voordat we echt opgang waren werd er op de deur geklopt. Hoe laat we weg zouden gaan. Dan konden de werklui ook bij ons echte verwarming installeren. We wisten niet hoe snel we weg konden komen. Vanavond hebben we warmte.

Het programma voor vandaag. Een wandeling naar de Taranaki Falls en vervolgens met een ski gondel naar een restaurant hoog in de bergen.

Wat een mooie hike door de natuur naar de Falls. Wat een natuur en wat een rust. Het is ook geen hoogseizoen, dus het aantal toeristen is te overzien. Tijdens de wandeling moet je gewoon regelmatig stoppen voor de mooie uitzichten. Of gewoon genieten van de stilte. Bijna niets te horen, hooguit een enkele vlieg of wesp die voorbijkomt. Opvallend weinig vogelgeluiden. Tijdens een van onze eerste hikes kwamen we door een gebied waar het geluid van krekels heftig was en maar niet ophield. Alsof het hele bos vol zat met krekels. Op een gegeven moment leek het mij het geluid alleen maar sterker te worden. Als ik achterom keek, was het nog sterker. En het ging maar niet weg en klonk alsof het in mijn oor zat. Dat was bijna ook zo, er bleek een krekel op de bovenkant van mijn rugzak te zitten.

De wandeling moet zo’n negen kilometer geweest zijn. Het gebied bestaat verder uit drie vulkanen. Dat is goed te zien aan het gesteente in het gebied. En het bijna niet voor te stellen maar in dit gebied wordt ’s winters geskied. Wij gaan dat ski gebied in en met een gondel naar boven. Het ski seizoen begint hier in juni.

Eenmaal boven? Op het terras in de zon met een long black en een scone or something.

Avondeten bereid en opgegeten in de gemeenschappelijke ruimte waar ook de kookvoorzieningen zijn. Konden we op onze oude dag toch nog eens een soort school werkweekervaring opdoen. En we hebben lekker gegeten van een simpele maaltijd.