De overtocht

De overtocht, om maar in termen van Abel Tasman te blijven. Vandaag van het zuider- naar het noordereiland.

De afstand die we vandaag zouden moeten rijden was niet enorm, maar je weet het maar nooit hoeveel tijd het gaat kosten. En het was maar goed dat we ruim rekening hadden gehouden met de reistijd, want het paste maar net. De wegen zijn tweebaans en vaak door de bergen, dus de gemiddelde snelheid ligt laag. En het lijkt potverdikkeme wel of iedereen bij de roadworks werkt. Of liever gezegd, het moet haast wel. Om de haverklap terug naar 30 km en regelmatig nog met stoplichten erbij, die het tempo er behoorlijk uithaalden. Geen tijd voor koffie onderweg, maar die hebben ze natuurlijk bij de bootterminal. Vijf minuten voor de incheckopening stonden we bij de poort. We konden al snel het terrein op en werden in een rij geloodst. Het duurde toch zeker nog anderhalf uur voordat we de boot konden op rijden. En koffie? Mooi niet dus, ja plassen dat konden we. En dat deden we dan maar. Een voordeel van in de auto wachten als je op doorreis bent is wel dat alle proviand aan boord is. Koekjes en zoutjes. Het is er wel niet de tijd voor, maar je moet wat.

De boot was er een die tussen de Texel veerdienst en de Stena Line Hoek van Holland – Harwich in zat. Afdeling met lekkere stoelen, restaurant, bar, cinema en een met mooi uitzicht op waar we vandaan kwamen. Voordat we naar dat uitzicht gingen, koffie. Het mocht eigenlijk de naam van koffie niet hebben. Marlies kwam niet verder dan een nip, en ik hield me groot.

Tsja, en het was natuurlijk weer een reis. Dus een reispilletje is misschien wel zo handig. Het goede nieuws: ze is niet ziek geworden. Het minder goede nieuws: ze heeft bijna de hele tocht geslapen.

En dan klinkt via de intercom dat het tijd is om naar de auto’s te gaan. Dat doet iedereen massaal. Ook al zijn de deuren naar het autodek nog niet open. Maar dan, dan gaan de deuren open en is het als de start van de Grand Prix. Iedereen snelt naar de auto toe, rommelt nog wat in de achterbak, de achterbank en gaat de auto in. Het duurde nog zeker drie kwartier voordat we de boot afreden. En in de tussentijd zie je dat de onrust toeneemt. Dan gaat er weer een achterdeur open, de achterbak, stapt er iemand uit om te zien of er als iets gebeurt.

Het hotel in Wellington? Verdient geen aandacht. Handig in het centrum en op korte afstand van de boot, is groot en heeft zijn langste tijd gehad. We durfden het restaurant van het hotel dan ook niet aan en kwamen uiteindelijk terecht in een prima Mexicaans restaurant. Toevallig had ik net een artikel gelezen over Mexicaans eten. Dat de taco’s bijvoorbeeld helemaal niet knapperig horen te zijn. Nou de quesadilla’s hier waren precies zoals ze hoorden te zijn. Voordat we dit restaurant hadden gevonden, moesten we langs de vele bar-restaurants waar pubquizen en bingo’s gaande waren. Een bruisende, trendy en op jongeren gericht uitgaanscentrum. We zijn het stadse leven niet meer gewend en trekken morgen gelukkig weer door naar een meer natuurlijke omgeving.

Benieuwd wat we nu weer gaan zien.